Blues In Britain

One from the Danish Blues News

A handful of aces er rigtig godt nyt for dem, der holder af god, traditionel Chicago blues.

Albummet er det første udspil fra det multinationale projekt The European Blues Aces, som består af nederlandske Hein Meijer alias Little Boogie Boy (guitar og vokal), engelsk-tyske Roger C. Wade (mundharpe og vokal), tyske Christian Rannenberg (klaver og vokal), finske Jaska Prepula (bas) og finsk-danske Mikko Peltola (trommer) (læs mere om The European Blues Aces her).

De fem musikere stiller således op i standard-Chicago blues-formation på en bluesplade, der virker som et demokratisk projekt. Meijer og Wade deler leadvokalerne stort set ligeligt imellem sig, mens Rannenberg synger for på et enkelt nummer. Selv om de stilistiske forbilleder er orkestre fra Chicago bluesens storhedstid, hvor Muddy Waters’ band i 1950’erne var kulminationen, er der altså her ikke tale om en stjerne med backingband. Hverken vokalt eller instrumentalt er der nogen, der stjæler spotlyset; det er ikke solistpræstationer, der præger A handful of aces, men lyden af et samspillende band, hvor guitar, mundharpe og klaver – og for den sags skyld vokal – virker lige så understøttende for det samlede produkt som bas og trommer.

Rytmegruppen Jaska Prepula og Mikko Peltola kender vi fra Tomi Leino Trio, og man kan nikke genkendende til dét orkesters rå og prunkløse tilgang til bluesmusikken i produktionen af A handful of aces. Der er ikke krediteret nogen producer på albummet, så vi må formode, at det er bandet selv, der er ansvarlige, og de har gjort det godt – netop fordi pladen ikke lyder produceret, men snarere som et vidnesbyrd om et velspillende band, der mødes live i studiet. Den upolerede lyd gør, at man som lytter føler, at man sidder midt mellem musikerne, eller måske foran scenen i en lille juke joint. Tæt, men stadig med luft nok i fremførelsen til, at det ikke bliver fortættet.

The European Blues Aces spiller numre af urban blues-koryfæer som Albert King, Big Bill Broonzy og Magic Sam og lidt mindre kendte Chicago-navne som Eddie Taylor, Andrew ”Blueblood” McMahon og Jazz Gillum. Med undtagelse af Magic Sams West Side Chicago-klassiker ”All your love”, der afslutter albummet, har The European Blues Aces undgået de mest fortærskede numre og kaster i stedet rosværdigt lys over nogle af de knap så kendte perler fra Chicago-sangbogen. Hertil kommer et par nye sange af Roger C. Wade og en enkelt af Christian Rannenberg, og de holder stilen på fin vis.

Resultatet er en virkelig vellykket bluesplade, der hylder den klassiske Chicago blues’ dyder, men stadig besidder en herlig friskhed i kraft af både repertoirevalget og umiddelbarheden i fremførelsen.

Five Stars from Blues News Germany !

One from the Netherlands in Dutch

Je moet maar durven om je te vergelijken met de Aces, die bestonden  uit Louis Myers, zang, gitaar en harmonica, Dave Myers, basgitaar, Fred Below, drums en Junior Wells, zang en harmonica.

Vijf Europeanen durven dat onder de naam The European Blues Aces, dat zijn: Litlle Boogie Boy uit Nederland, zang en gitaar, die vijf nummers voor zijn rekening neemt, Roger C. Wade, van oorsprong komt hij uit Engeland, maar woont al sinds de jaren tachtig in Duitsland, hij zingt vier nummers en laat de harmonica scheuren. Hij zit o.a. in The Houserockers.
De Duitse meesterpianist Christian Rannenberg op de piano en zingt een nummer. Uit Finland Jaska Prepula op de bas en de Deen Mikko Peltola achter de drumkit.
Zij brengen de muziek uit de jaren vijftig, de hoogtijdagen van de blues. Zeven songs van de oude meesters en drie eigen composities.
De opener is ‘I Feel So Bad’ van Eddie Taylor. O.l.v. Little Boogie Boy, aka Hein Meijer, zang en gitaar met een rammelende piano bespeeld door Chris wordt het een vrolijk nummer.
Roger C. Wade neemt je mee met ‘What I Say, Someday’, een eigen compositie, zijn stem is iets donkerder dan die van Hein.


Terug naar de laatste naam met ‘Chips Flying Everywhere’. De stem van Hein klinkt anders dan in het eerste nummer. Veel volwassener. Met een heerlijke harmonica van Roger en piano van Christian. Weer terug naar Roger in het nummer van Albert King ‘Don’t Throw Your Love On Me’. Een scherpe introductie met zijn harmonica. Hier mag Hein lekker soleren op zijn gitaar en is er natuurlijk ruimte voor Christian op de piano. In ‘Too Many Drivers’ van Big Bill Broonzy komt Hein helemaal los. Een lekker stampnummer. Klasse!

‘Jockey Blues’ opent met een heerlijke boogiewoogie piano van Chris, hierna neemt Roger het vocaal over en zingt hij over sensuele belevenissen met een dikke dame. In het midden van de songs twee lekkere breaks op de piano en harmonica.
Christian mag zijn ‘Hard Rocks Is My Pillow’ verzorgen. Helaas is zijn stem het minste van dit album. Wel is er een heerlijke slide van Hein.

‘Take Me Home’ een nummer van Roger wordt vertolkt door Hein als zanger. Hij lijkt wel een kameleon zijn stem is weer geheel anders. Chris heeft hier een ondersteunende functie en vult de gaatjes. Terwijl Roger het middenstuk voor zijn rekening neemt met de Mississippi saxofoon.

‘When I Get Drunk’ in dit nummer van Roger vraagt hij zich af wie hem thuisbrengt als hij bezopen is. Een lekker uptemponummer, waarin iedereen zijn aandeel heeft.
Het laatste nummer ‘All Your Love’, geschreven door Sam Maghett en bekend geworden door John Mayall en Eric Clapton wordt hier door Hein terug gebracht naar de oerversie. Een mooie afsluiter van deze gave cd.

The European Blues Aces zullen waarschijnlijk te duur zijn voor de bluesclubs.
Hopelijk zien we ze volgend jaar op een van de vele festivals!

1. I Feel So Bad.
2. What I Say Someday.
3. Chips Flying Everywhere.
4. Don’t Throw Your Love On Me So Strong.
5. Too Many Drivers.
6. Jockey Blues.
7. Hard Rocks Is My Pillow.
8. Take Me Home.
9. When I Get Drunk.
10. All Your Love.

It Takes Two 

Blues News June 2021

The Night Walkers – Struttin’

Blues Blues Magazine UK

Roger Wade is an expatriate Brit living and working in Germany. His last two albums were reviewed favorably in Blues Blast: 2017’s Good Rockin’ House Party was a full band release by Little Roger & The Houserockers and the 2018 album The Schoolhouse Sessions featured Roger’s harp and vocals with his wife Marion on piano and guitarist Balta Bordoy in a looser, semi-acoustic format. The new album strips things back even more as Roger’s harp and vocals are supported only by Jens Turowski (a.k.a. Brother Snakeoil of the band Brother Snakeoil & The Medicine Men) who plays a variety of guitars and shares the vocals with Roger. However, this is far from a gentle acoustic affair as the duo covers songs by a variety of blues artists alongside four original songs.

The album opens with George ‘Harmonica’ Smith’s “Before You Do Your Thing” with Roger on vocals and Snakeoil setting a groove that recalls Jimmy Reed (whose loping rhythms are typified on the cover of “Hush Hush” which appears later on the disc with Snakeoil doing a fair impression of Jimmy’s vocal style as Roger blows some high register harp behind him). Roger provides three originals: “Take Me Home” is a classic drinking song, Roger ‘somewhat inebriated’ at the end of the evening and needing to be driven home; Snakeoil gets his slide out for “You Left Me” as Roger bemoans the loss of his lover; the title track “Struttin’” is a harp-driven instrumental that shows what a strong player Roger is. Look away if you are easily offended as Snakeoil takes over on vocals for his irreverent song “Pissing On Your Grave” – clearly a disgruntled man!

“Six Strings Down” is a tribute to the fallen Stevie Ray Vaughan written by his brother Jimmie and some of the Neville Brothers which originally appeared on Jimmie’s 1994 album Strange Pleasures. Roger plays some moody harp on the song behind Snakeoil’s vocals. The duo then tackles a couple of songs which contain more than a little risqué innuendo: Walter Davis’ “Think You Need A Shot” is a slower tune with plenty of Chicago blues feel before the tempo rises with Otis Spann’s “Popcorn Man”. The album closes with the traditional gospel tune “You Gotta Move” which is played pretty straight with Snakeoil on doom-laden slide and Roger leaving his harp to one side to concentrate on the vocals.

This is an enjoyable album of straight down the line traditional blues with a few classics and originals that fit right in. What’s not to like about that?

Roger C. Wade Meets Balta Bordoy
Blues News - Klaus Kilian 5.5 out of 6 Stars - WOW!

Marion Wade spielt auf dieser Scheibe ein exzellentes, von Otis Spann inspiriertes Bluespiano ...

Zwei weitere Titel ... geben Bordoy Gelegenheit, seine Robert-Lockwood-Einflüsse auszuspielen. Roger Wade lässt es bei Little Walters "Hate To See You Go" richtig krachen und T-Man haut bei Elmore James' "Baby What's Wrong" ein grandioses Juke-Joint-Solo raus.

Doch es ist neben der individuellen Klasse der Musiker/innen vor allem auch das wunderbare Zusammenspiel aller Beteiligten, das diese CD zu einem Fest für Fans des traditionellen Chicago-Blues macht.

Erste Sahne!

Little Roger & The Houserockers
Blues in Britain - John Mitchell

Hot on the heels of last year’s Little Roger & The Houserockers’ album Good Rockin’ House Party and a successful tour in Sprint 2018, frontman Roger Wade has released this stripped-back album of Chicago blues with his vocals and harp backed by his wife Marion on piano and Balta Bordoy on guitar.

The concept was to capture the spirit of Roger Jr Lockwood and Otis Spann in trio format and that is brilliantly achieved on tracks like Lockwood’s “My Daily Wish” and Big Maceo’s rolling “Things Have Changed” but Roger also wanted to include the Houserockers’ regular guitarist T-Man Michalke and add drums to some tracks so we get a fuller sound on several cuts.

Little Walter, Elmore James and Jimmy Rogers are all covered, along with the aforementioned Lockwood and Spann. Roger penned three songs and Marion adds one of her trademark boogie pieces. Roger sings very well and there are no weak tracks here so picking favourites is a difficult task but the barn-storming take on Elmore James’ “Baby What’s Wrong” and the combination of boogie piano and intense brushwork drumming on William Clarke’s “Mean, Mean Man” are both terrific. Jimmy Rogers’ “Act Like You Love Me” barrels along with one of the guitarists playing the bass lines as the other takes the lead, Roger’s harp following every turn.

The originals fit well with the overall sound and feel of the sessions. “Take A Chance” is a brooding blues in which Roger presents his credentials to a potential suitor, both guitarists playing superbly. “Jemima” is a slow blues harp feature and “Treat Me Right” a short, sharp does of rocking 50s style blues. Marion’s wonderfully titled “Pickin’ Chicken Boogie” finds T-man’s bright guitar lines set against the boogie piano with Balta covering the bottom end alongside Marion’s left hand.

A great set of traditional blues

Roger C. Wade Meets Balta Bordoy  
The Schoolhouse Sessions | Album Review

Blues Blast Magazine

In American culture, words such as “basic” and “simple” have often become derogatory. To call someone “basic,” for example, means that they only put forth the bare minimum to keep up with today’s fashion trends. We like to think that complexity is what we crave, but consider: Foreign blues artists often play purer, more authentic music because they go back to basics, not because they spurn them. Germany’s Roger C. Wade, Balta Bordoy and company are excellent examples. Their Schoolhouse Sessions serve as a primer for the genre, perfect for newcomers and veterans alike. On nine classic covers (“It Must Have Been the Devil,” “Little Baby,” “My Daily Wish,” et al.) and four original songs, they run through the blues alphabet from A to Z.

It had been Roger’s longtime wish to set up a more-or-less unrehearsed, old-school recording session in a no-frills studio with good acoustics. In 2017, while playing a small tour in Spain, Roger met Balta Bordoy, and that wish turned into a plan. Balta is a talented blues guitarist from Barcelona, who is strongly influenced by Jimmy Rogers and Robert Lockwood, Jr – the masters who basically “wrote the book” on how to back up a harmonica. To refine his skills, Bordoy has played with such harp greats as Keith Dunn and James Harman. Rounding out the band is drummer Drori Mondlak, an American-born stalwart of the Cologne jazz scene. Together, they make blues fans young again, for all are young at heart.

Head on over to Roger C. Wade and Balta Bordoy’s Schoolhouse for melodic, retro Sessions!

played with enthusiasm and love. As Roger says in his sleeve notes: “honest, no-frills blues”. Sums it up perfectly!

www.musikansich.de

Wolfgang Guerre

Kurz und knapp: Das ist nahezu perfekt! Das ist authentisch gespielter Blues der Spitzenklasse! AUSRUFEZEICHEN! Schluss der Rezension, denn eigentlich ist dem nicht viel hinzuzufügen. Doch da lege ich die Scheibe von Roger C. Wade doch gern noch einmal ein und lasse mich verwöhnen, wenn er unter anderem zusammen mit dem Gast Balta Bordoyan der Gitarre ein Feuerwerk hochemotionalen Blues abliefert. Auf dem ersten Song der Platte The Schoolhouse Sessions, bei dem Gesang und Gitarre (T-Man Michalke) noch von Marion Wade am Piano hervorragend begleitet werden, startet die Platte grandios. Das Original stammt von Otis Spann und wurde 1954 aufgenommen, damals mit dem fantastischen Jody Williams an der Gitarre. Einerseits atmet die Coverversion den Blues der alten Tage, doch andererseits sehe ich hier eher einen Schritt in den British Blues Boom der Sechziger. Um ganz genau zu sein, verweise ich auf die Aufnahmen, die John Mayall damals mit Eric Clapton aufnahm, noch genauer meine ich den Song aus 1965, “Bernard Jenkins“! Und genauso klingen für mich auf “It Must Have Been The Devil“ Michalke und Marion Wade, nur – das Teil war seinerzeit rein instrumental.

Doch wer ist nun dieser Roger C. Wade? Geboren wurde der Sänger und Bluesharper im Jahre 1968 in Norwich, Great Britain. Anfang der Neunziger war er nach Deutschland übergesiedelt und widmete sich intensiv dem Blues, Excuse My Blues war die erste eigene Band, mit seiner Frau Marion am Klavier. Und noch heute, so auch auf der neuen Scheibe, musizieren sie zusammen. Eine spätere Band war Little Roger & The Houserockers mit dem Output von vier Platten. Als Harpspieler kann er glänzen mit den guten alten Sound vergangener Tage, und Vorbilder wie ganz besonders Little Walter haben mit Sicherheit Pate gestanden. 

Die Musik besticht durch ihren hohen Grad an Authentizität und immense leidenschaftliche Spielfreude, gepaart mit musikalischem Können aller Beteiligter. So bin ich begeistert, wenn ich in Marions Spiel ganz besonders Otis Spann heraushöre, und gleich bei “My Daily Wish“ kommt das stark zum Tragen. Die die Musik besonders mitprägenden Musiker sind die Gitarristen Balta Bordoy, ich meine, er ist Spanier, und der schon lange mit Wadezusammenarbeitende T-Man Michalke. Anhand der Angaben im Line-up nehme ich an, dass Balta eventuell nur auf einigen Songs maßgeblich beteiligt ist, genaueres ergibt sich aus den Angaben der CD leider nicht. Ich denke jedoch, dass er grundsätzlich öfter zusammen mit seinem Kollegen spielt.

Die Musik orientiert sich im Wesentlichen an guten altem Blues, Chicago vornehmlich, und wird auch sehr gut mit Boogie-Elementen ausgefüllt, “Mean, Mean Man“ ist eine tolle Empfehlung hierzu. Obwohl überwiegend Fremdkompositionen verwendet wurden, und ihnen lediglich vier eigene (#6, 8, 9, 12)gegenüberstehen, ist es der Band gelungen, eine hervorragende Melange modernen Blues‘ anzurühren, die ganz einfach vom Hocker haut, mitreißt und so voller Leben steckt, dass man sofort einen Liveauftritt sehen möchte. Dieser bleichgesichtige Blues hat Gefühl, hat Seele, ist schnörkellos, das ist heute sehr rar geworden, das ist für mich echter Blues par excellence! Aufgenommen wurde die Musik übrigens in der Josef-Metternich Musikschule, Hürth.

www.bluesmagazine.nl

Om te zeggen dat Roger C. Wade een druk blues baasje is, is een understatement. Hij is namelijk lid van zijn band Roger & The Houserockers en een duo, dat hij vormt met gitarist Jan Mohr en ook nog eens lid van Jan Mohr & The Backscratchers. In het verleden speelde deze in Engeland geboren, en momenteel in Duitsland verblijvende, zanger en harmonicaspeler ook nog in de band Excuse My Blues.

Nu is hij dus aanwezig met een soloalbum waarop hij wordt bijgestaan door zijn echtgenote Marion Wade (piano), Balta Bordoy (gitaar), Tilmann (T-Man) Michalke (gitaar) en Drori Mondlak (drums). En als je goed opgelet hebt, zie je dat er geen basgitaar op het album te vinden is. En die heb ik ook geen moment gemist.

Het album staat vol met pure blues en de nodige boogiewoogie.

Echtgenote Marion opent al rockend het album in de boogie It Must Have Been The Devilwaarin ze wordt geholpen door de priemende gitaar van T-Man en de bluesy zang van Roger. Dit nummer is een ontspannen swingende cover van het Otis Spann nummer. In de cover van Little Walter’s Hate To See You Go horen we Roger voor het eerst op zijn harmonica. Zijn stijl is vooral rauw te noemen in een pittige, elementaire boogie, die ook bekend is in de uitvoering van the Rolling Stones. In dit nummer neemt Marion even pauze om ruim baan te maken voor de twee gitaristen. My Daily Wish is een uiterst lome bluesballad met jazzy pianospel van Marion en romig gitaarspel. Stop Right Nowis daarna een rauwe hoekig bonkende blues met swingend pianospel, huilende harmonica en priemende gitaar. Baby What’s Wrong is een cover van het Jimmy Reed nummer en is een hard rockende boogie met stuwende piano en drums waarover vlammend gitaarwerk te horen is. De slowblues Treat Me Right is een cover van het B.B. King nummer. Een loom nummer met rauwe gitaarlicks en gierende harmonica.

In de stomende boogie woogie Mean, Mean Man komt de stoom haast uit Marion’s piano. Dit nummer swingt als een “boogie train”. Take A Chance is een boogie, die echt tot de rauwe basis is teruggebracht met loeiende harmonica. De harmonica klinkt schroeiend hard in de slowblues Jemima. Roger zuigt, pompt en giert in deze instrumental. Ook Act Like You Love Me is een boogie, die stug door stampt met subtiel bluesy gitaarwerk en wederom de hard loeiende harmonica van Roger. De volgende boogie wordt er uit geknald in Pickin’ Chickin’ Boogie met een weergaloos swingende Marion op de piano en zelfs een solospot voor de drums.

Geheel in stijl wordt het album afgesloten met de piano slowblues Things Haven’t Changed.

Met dit album keert Roger C. Wade op indrukwekkende wijze terug naar de rauwe basis van de blues.

http://www.bluesblastmagazine.com/issue-11-44-november-2-2017/

Little Roger & The Houserockers – Good Rockin’ House Party

9a Records

www.rogerwade.de

13 songs – 41 minutes

Well, this was a delightful surprise. I had not heard of the Anglo-German Little Roger & The Houserockers before, although Good Rockin’ House Party is their fifth CD. The magnificently retro cover certainly raised hopes: An old photograph from the 1950s of a mythologized America, vintage-style typeface, period-correct colour schemes – somebody obviously has a good eye for detail. And that impression is reinforced by the opening track, “To The Bone”, a glorious 50s-style Chicago shuffle. T-Man Michalke’s guitar tone is distorted in the best kind of way, Marion Wade’s piano dances merrily over the swinging rhythm laid down by Roffi Roffmann on bass and Chris Seidel on drums. And singer Roger C. Wade has a wry vocal style in addition to contributing a fine harp solo. Before you can catch your breath, the second track, a raucous cover of Little Milton’s “It’s Later Than You Think”, almost explodes out of the speakers. This is retro house party music at its best.

The CD proudly notes that the album was recorded the old-fashioned way – all in one (not so) big room, through tube amps, via old mics, straight onto analogue tape, and the result is a resounding success. There is what sounds like vocal bleed through the harp mic on the low-down boogie of Willie Nix’s 1953 classic “Just Can’t Stay”, but it just adds to overall atmosphere of the song.

The Houserockers take delight in unearthing some rare gems, such as “Glad I Don’t Have To Worry No More”, originally written by Robert Lockwood Jr and recorded by The Fat Man with the Sunnyland Slim Trio in 1951. Both Lil’ Son Jackson’s “Get High Everybody” and Tampa Red’s “Midnight Boogie” are played pretty close to the originals (albeit with harp replacing the horn section on the former and with some seriously funky additional guitar from Michalke on the latter). Other covers however are cleverly turned on their heads. Sonny Boy Williamson’s “Little Girl” is re-imagined as a guitar-led slow blues, while Jimmy Reed’s “I Don’t Go For That” benefits from some tubo-charged harp from Little Roger and modern propulsion from Roffmann and Seidel rhythm section.

The band’s original songs bear comparison with the covers. The slow blues of “Alternative Facts” is a case in point, where Wade wryly skewers certain ill-thought out defences of recent political pronouncements by singing “It seems like I’ve been wrong and a dog is just a cat. I’ve finally realised that’s just an alternative fact.”

The album contains two instrumentals on which the musicians are able to stretch out a little. Michalke’s “Crabs” is an upbeat Gatemouth Brown-style rocker, while “Rocket Fizz (For Fred)” is a piano-driven rave-up written by Marion Wade that one suspects is a homage to the great Fred Kaplan. Indeed, the great (and still criminally under-rated) Hollywood Fats Band seems to be a major influence on Little Roger & The Houserockers.

Good Rockin’ House Party is a very enjoyable, very well played combination of 50s-style Chicago blues and West Coast swing. Recommended listening.

LITTLE ROGER AND THE HOUSEROCKERS

JUMPING AT JACK’S JOINT

SELF PUBLISHED

One of the joys of doing reviews for Blues Matters is that every so often I receive a CD from a European blues band who I have never heard of. The downside is that it is not always easy to find any information on them!! Today was no exception when I received the latest offering from Little Roger and the Houserockers, a Germany based band, whose style is a throwback to the 40s and 50s, covering Chicago, Memphis and West Coast blues as well as piano boogies and swinging jump blues. The band, founded in 1994, is a mixture of German and English performers, led by 47 year old Roger Wade harp/vocals along with Marion Wade piano, Tilmann (T-Man) Michalke guitar, Rockin Roman Lieutenant bass, plus two drummers - Andreas Bock (2015 drummer of the year in Germany) and Andre Werkmeister –complemented by guest performances from Thomas Feldmann sax and Marc T vocals. The band credits their influences as Howlin Wolf, Little Walter, Muddy Waters, Otis Spann, B.B. King, to Sonny Boy Williamson 2. Their latest 17 track fourth CD, Jumping At Jack’s Joint, is everything you’d expect and I really enjoyed listening to it. I just put it on in the car and was in heaven! Their cover of Mona was particularly noteworthy. Whilst they are recognised as one of the leading blues bands in Germany, their songs are performed in English and they also regularly perform gigs in Holland and Belgium; every type of venue from club gigs to large European festivals. Based on this CD, it would be great to see them in the UK and I hope that can be achieved in the near future, since they have a reputation as dynamic live blues show performers.

Little Roger & The House Rockers, aka Roger Wade zang en harmonica’s met vrouw Marion op piano en medestrijders. De aankondiging van hun cd-release ‘Good Rockin’ House Party’ op facebook, maakte me erg nieuwsgierig. De vraag aan Roger Wade zijn nieuwe pareltje in mijn radioprogramma te introduceren kreeg direct respons. Twee dagen later had ik de cd in mijn brievenbus. Snel uit de enveloppe en in de cd-player. Vanaf de eerste noot swingt en rockt dit album. Een cd met dertien nummers uit zowel eigen hand als gecoverd. Bijvoorbeeld komt I Don’t  Go For That van Jimmy Reed  en Glad I Don’t Have To Worry No More van Robert Lockwood voorbij. Daarnaast overwegend eigen nummers geschreven door Roger en Marion Wade en de oud gitarist van The Electric Kings, T-Man Michalke. De band bestaat verder uit Chris Seidel op drums en Stephan Roffmann op upright bass, Elk nummer is een terugblik in de jaren 50 van de vorige eeuw. De drive en feel is zorgvuldig gekozen. Drums klinken heerlijk authentiek waarop de contrabas perfect de ondersteuning verzorgt voor rest van de band. Een goed team samen en te bedenken dat deze twee opgeteld de vijftig levensjaren niet tellen. Begin twintig zijn deze rasmuzikanten die een geweldige drive neerzetten. Of het nu een swing-, flat tire of een Jimmy Reed-shuffle is. No problem!! Dit belooft wat voor de toekomst! De cd opent met het nummer To The Bone, waarbij snel duidelijk wordt waar het naar toe gaat. Een boodschap aan het feit waar het hard bij elkaar gewerkte geld door de vrouw aan uitgegeven wordt. De zang is heerlijk duidelijk en een uitstekende timing. Little Roger zingt zijn boodschap vol overgave. Daarnaast een heerlijk harmonicageluid. Prachtige toon!

Eigenlijk de gehele cd. Duidelijk te horen dat William Clarke een van zijn voorbeelden is. Het nummer Nightwalker is dan ook een ode aan hem. Een heerlijk chromatisch harp nummer.

Valt mij op dat de cd niet begint te vervelen. De nummers zijn zeer afwisselend qua rhythm en keuze van gitaargeluid. Een ieder van de band krijgt zijn part tijdens “The Rockin’House Party”. Rocket Fizz is het feestje van Marion Wade op piano. Een heerlijke boogie woogie met een zeer subtiele begeleiding van drums. Overigens hoor ik een piano die niet dominant aanwezig is maar in volle dienst van de band. Crabs is het feestje van de T-Bone Walker georiënteerde gitarist T-Man Michalke. Hij is een gitarist waar je “U” tegen zegt. Goed geluid en timing. Fills afgewisseld met subtiel akkoorden werk. Een vijftal wat goed op elkaar ingespeeld is.

Al met al een cd die de titel ‘Good Rockin’ House Party’ vol waar geeft voor zijn geld. In mijn oren bijzonder goed werk verricht in de studio Rocket Sound Lab in het Duitse Essen. Een goede uitgewogen balans en heerlijk transparant. Deze cd nodigt zeer zeker uit om een gig van deze band te bezoeken.

ROGER WADE AND JAN MOHR

DOWNSIZED

Rocket Sound Lab Recordings

An interesting combination of well known European blues stalwarts who have joined together to produce a raw mix of traditional blues standards and five self penned tunes. Englishman Roger Wade is probably better known as the lead singer and harmonica player with Little Roger and The Houserockers . Jan Mohr is from Germany is best known as guitarist for his band Jan Mohr and The Backscratchers. Downsized is their first release as a duo and what an entertaining release this is. It will please the blues purists and music listeners in general as it is straight blues no messing and done mostly in one recording session. Opening with the raw harmonica tones of Roger Mohr Boogie this sets the tone of a steady rolling theme throughout the release nudging with humour on When I Get Drunk a theme also well covered on their whimsical tune Whisky Drinking Woman. Another of their own songs Wait A While is a toe tapper with basic chords and a juke joint feel. More booze driven next on Whisky Tonight a homage to the effects of the nectar. A stripped back approach to the Frank Frost cover My Backscratcher certainly shines through a highlight. But more specifically Nice To Me epitomises what these talented blues musicians are and the way they synchronise well and enjoy what they do proving they do not need any backing instruments or over production like others in this genre style.

Roger Wade und Jan Mohr haben eine Mini-CD in einfacher Stecktasche mit 30 Minuten Laufzeit unter dem Titel „Downsized“ aufgenommen – ein Bezug auf die reduzierte Besetzung aus verstärkter Harp & Gesang und elektrischer Gitarre. Nun gibt es ja ziemlich viele akustische Gitarren-Harp-Duos, aber nur wenige, die das elektrisch wagen. Da Roger einen runden, vollen elektrischen Ton hat und nicht nur melodisch, sondern auch rhythmisch die Harp exzellent beherrscht und da Jan auf der E-Klampfe wunderbar groovt, vermisst man nicht wirklich eine Rhythmusgruppe. Mich hat das musikalische Konzept an eine meiner Lieblings-Aufnahmesessions von Walter Horton erinnert, die er 1964 nur mit Robert Nighthawk an der Rhythmusgitarre für das schwedische Radio eingespielt hat. Jan beschränkt sich zwar nicht so extrem auf die Basssaiten wie damals Nighthawk, aber der Charakter geht in die gleiche Richtung – und das ist schon ein großes Lob. Hinzu kommt Rogers souveräner Gesang und die Tatsache, dass es die fünf selbst verfassten Titel locker mit den vier Covertiteln aufnehmen können. Vor allem für Harpfans eine äußerst lohnenswerte CD.

Kilians Plattenecke August 2015

Das Quintett bezeichnet seinen Stil selbst als „hip-wiggling, foot-stomping and down in the alley blues”, was übersetzt soviel heißt wie „hüftschwingender, füßestampfender und ganz mein Fall Blues”, also richtig fetzige Musik. Dass diese Selbstreflexion keinesfalls übertrieben ist, bewies vor allem Frontmann Roger C. Wade. Der Brite ist nicht nur ein hervorragender Sänger, sein Umgang mit der Mundharmonika ist atemberaubend.

derwesten.de

Harp player/vocals (and occasional tenor sax player) Roger Wade fronts this German-based outfit, the Houserockers include the impressive Marion Wade on keys, and the excellent guitarist T-man Michalke. Material includes a really fine version of Paul Gayten's "For You My Love" and a cracking good stab at "Mona" with blues-stomping harp.There is also a rocking sprint through Dave Batholomew's stomper "Good Jax Boogie", with a stunning chorus by T-man, and an absolutely fabulous, Guitar Slim inspired (featuring guest chanter Marc T.) take on "Oh! Darling", which in my ignorance, never having been a Beatles fan, didn't realise the composer, one McCartney, was Heather Mill's former old man!

The originals include a Sonny Boy influenced "Going Back Home" (firmly in the tradition of the sessions he did for Storyville), a real old-fashioned, dog rough shuffle, "You're Getting On My Nerves", which could have stepped out of the door of the Vee-Jay studio, a slab of rock'n'roll, "Duracell Woman", and finally a lazily swinging T-Bone Walker-ish "I Wanna Hold You".

Little Roger And The Houserockers are mighty impressive, they play the real stuff with absolutely no nods to the dreaded rock. I liked it a lot and if you have big enough ears I'm sure you will too.

Big Phil